Ινδία: Η Βικτόρια, 39 ετών, μητέρα ενός αγοριού που πηγαίνει σχολείο, δουλεύει εδώ και χρόνια στην παραγωγή λουλουδιών μαζί με τον άνδρα της. Η γη δύο στρεμμάτων που καλλιεργούν δεν τους ανήκει. Τη νοικιάζουν για 37.000 ρουπίες το χρόνο. Μέχρι να χτυπήσει η κρίση, ξόδευαν 5.000 ρουπίες το μήνα σε τρόφιμα και τους περίσσευαν αρκετά χρήματα για να καλύψουν κι άλλες ανάγκες. Πέρσι πλημμύρες κατέστρεψαν τα περισσότερα φυτά ενώ αυξήθηκαν οι τιμές στα λιπάσματα, οι τιμές του πετρελαίου και κατά συνέπεια το κόστος μεταφοράς των λουλουδιών στην πόλη. Οι αγοραστές μειώθηκαν τόσο που έπεσαν οι τιμές των λουλουδιών και πια δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν με τα χρήματα που κερδίζουν. Παλιά μπορούσαν να φάνε κρέας μία φορά την εβδομάδα, τώρα ούτε μία φορά το μήνα. Ούτε φτάνουν τα χρήματα για να συνεχίσει το παιδί τους το σχολείο. Η Βικτόρια είναι η εκπρόσωπος του χωριού της στην Ενωση Εργαζομένων Γυναικών και πια δεν της φτάνουν τα χρήματα για το εισιτήριο ώστε να πηγαίνει στις συναντήσεις της Ενωσης.
Νότιος Αφρική: Ο Εφραίμ Μαναμέλα, 43 χρόνων, συντηρεί και τα παιδιά της κόρης του. Πριν από έξι χρόνια έπιασε δουλειά ως οδηγός φορτηγού σε εργολαβική εταιρεία ορυχείων πλατίνας. Η δουλειά ήταν σκληρή, έξι ημέρες την εβδομάδα, για δώδεκα ώρες, πρωί ή βράδυ. Οταν ένας εργάτης αρρώσταινε, δεν πληρωνόταν. Εάν αυτό συνέβαινε το βράδυ, η κλινική του ορυχείου ήταν κλειστή, οπότε ο επόπτης πήγαινε τον εργάτη στην είσοδο της εταιρίας και από εκεί έπρεπε να βρει ο άνθρωπος μόνος του να γυρίσει στο σπίτι. Εχασε τη δουλειά του πέρσι το Δεκέμβριο. Παρ' όλο που είναι μέλος συνδικάτου, το συνδικάτο δεν μπορεί να τον βοηθήσει επειδή υπέγραψε το συμβόλαιο πριν να γίνει μέλος. Φοβάται ότι δεν θα βρει δουλειά και θα αναγκαστεί να πάει στο Γιοχάνεσμπουργκ. Η γυναίκα του δουλεύει ως υπηρέτρια σε ένα σπίτι λευκών. Τώρα έχουν κόψει το μεσημεριανό και το βράδυ τρώνε σπανάκι και χυλό καλαμποκιού. Στην πόλη του ζουν σχεδόν 22.000 άνθρωποι. Οι εργάτες που απολύθηκαν από τα ορυχεία ξεπερνούν τους 8.000. Καθώς πολλοί είναι πια άνεργοι, έχει αυξηθεί ο αλκοολισμός και η βία: πολλοί στρέφονται κατά των ξένων (από Ζιμπάμπουε, Μοζαμβίκη, Σουαζιλάνδη, Μαλάουι, Λεσότο) γιατί θεωρούν ότι τους παίρνουν τις δουλειές.
Βιετνάμ: Η Νγκουγιέν Τι Λαν, 40 ετών, μητέρα δύο παιδιών, είναι η μόνη που φέρνει χρήματα στο σπίτι. Δουλεύει σκληρά για πολλές ώρες σε εργοστάσιο παπουτσιών. Από τότε που η κρίση χτύπησε το Βιετνάμ, το εισόδημά της έπεσε στο μισό, γεγονός που δυσκολεύει ιδιαίτερα τη ζωή της οικογένειας, ωστόσο νιώθει τυχερή που έχει δουλεια καθώς οι παραγγελίες μειώθηκαν τόσο που οι μισοί από τους συναδέλφους της απολύθηκαν. Ο άνδρας της υποφέρει από αρθριτικά και μπορεί μόνο να καλλιεργήσει λίγο ρύζι, που φτάνει ίσα ίσα για να φάει η οικογένεια. Πριν από την κρίση, η Λαν επέστρεφε στο σπίτι της κάθε δύο εβδομάδες με χρήματα που αρκούσαν για την οικογένεια ενώ και τα δυο της αγόρια πήγαιναν στο σχολείο. Τώρα, με τις τιμές των τροφίμων να ανεβαίνουν συνέχεια τρώει μόνο ένα μικρό γεύμα την ημέρα, δεν έχει χρήματα να αγοράσει καθαρό νερό και νιώθει υποσιτισμένη και αδύναμη. Ο πιο μεγάλος γιος της εγκατέλειψε το σχολείο και ψάχνει για δουλειά. Η Λαν ανησυχεί και για τον μικρότερο, καθώς τα δίδακτρα για το σχολείο έφτασαν να αντιστοιχούν σε πέντε τωρινούς μισθούς της.
Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου