Ανιση κατανομή πόρων, διεθνείς οργανισμοί που δεν έχουν συνάφεια με την καταπολέμηση της φτώχειας, έλλειψη πολιτικής βούλησης για αλλαγή της κατεστημένης κατάστασης και συνακόλουθα ασυνάρτητες πολιτικές είναι οι λόγοι για τους οποίους έχουν αποτύχει οι προσπάθειες για τη μείωση της φτώχειας, σύμφωνα με τη Λόρα Σάλιβαν, διευθύντρια ευρωπαϊκής πολιτικής και εκστρατειών της οργάνωσης ActionAid, με την οποία επιχειρήσαμε να εντοπίσουμε τα εμπόδια που ορθώνονται σ' αυτόν τον αγώνα. Μας εξηγεί:
«Σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι εύκολο να το δει κανείς: με το ένα χέρι η Ε.Ε. δίνει το μεγαλύτερο ποσό σε αναπτυξιακή βοήθεια και με το άλλο χέρι τα παίρνει πίσω με τις εμπορικές συμφωνίες που συνάπτει με τις φτωχές χώρες, οι οποίες καταλήγουν να έχουν καταστρεπτικές συνέπειες. Για παράδειγμα στη Σενεγάλη, υπάρχουν μικρές κοινότητες ψαράδων που κάνουν αυτή τη δουλειά με μικρές βαρκούλες. Φανταστείτε τι έχει να γίνει όταν τεράστια ευρωπαϊκά αλιευτικά αρχίσουν να ψαρεύουν στη Δ. Αφρική, όπως έχει συμφωνηθεί, και ποιο θα είναι το μέλλον όχι μόνο της αλιείας αλλά και του ψαρότοπου από την υπεραλίευση στην περιοχή».
Οσο για την ανισότητα των πόρων;
«Ακόμη και σήμερα είναι πολύ περισσότερα αυτά που παίρνει ο πλούσιος Βορράς από αυτά που δίνει στον φτωχό Νότο. Η αναπτυξιακή βοήθεια από όλες τις πλούσιες χώρες το 2006 ήταν 119 δισεκατομμύρια δολάρια, ωστόσο το ποσό που εξοικονόμησαν είτε μέσω της φοροδιαφυγής είτε με την εισβολή των πολυεθνικών εκτιμάται ότι ανέρχεται σε 500-800 δισ. δολάρια. Μόνο οι φόροι που γλιτώνουν αυτές οι εταιρείες ετησίως υπολογίζεται ότι αντιστοιχούν σε ποσό 1,5 φορά μεγαλύτερο από τη διεθνή αναπτυξιακή αρωγή».
Δεν φταίνε και οι ανισότητες που υπάρχουν και στις ίδιες τις χώρες που μαστίζονται από φτώχεια;
«Ασφαλώς. Για παράδειγμα στην Ινδία, υπάρχουν 167 εκατομμύρια παρίες που ζουν στην απόλυτη φτώχεια. Οπότε οι στατιστικές, που δείχνουν σχετικά υψηλό ΑΕΠ, είναι παραπλανητικές καθώς μεγάλη μάζα πληθυσμού αποκρύπτεται επειδή δεν έχει δικαιώματα. Ουσιαστικά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους ούτε να αλλάξουν τις δομές της κοινωνίας που τους έχουν παγιδέψει στον αποκλεισμό. Μια τέτοια εντελώς μαζική κατηγορία είναι οι γυναίκες προς τις οποίες ζητάμε να κατευθύνεται η βοήθεια γιατί οι έρευνές μας έχουν τεκμηριώσει ότι όταν επενδύει κάποιος στις γυναίκες, είναι σαν να επενδύει σε όλη την κοινότητα αλλά και το μέλλον της που είναι τα παιδιά. Στην Αφρική οι γυναίκες είναι υπεύθυνες για το 60-89% όλης της παραγωγής, ενώ τους ανήκει μόλις το 1% της γης. Δεν είναι όμως μόνο η ανισότητα στο δικαίωμα στη γη. Νομίζουμε ότι στις γυναίκες υπάρχει ένα τεράστιο δυναμικό για να αλλάξουν τα πράγματα και γι' αυτό ζητάμε την προστασία τους και την ενεργό συμμετοχή τους στη διαδικασία λήψεως αποφάσεων».
Μπορεί να γίνει κάτι για να τηρηθούν οι υποσχέσεις που αφειδώς μοιράζουν οι διάφοροι αρχηγοί των πλούσιων χωρών (8 ή 20);
«Πιστεύω στη δύναμη των ανθρώπων να πιέσουν τις κυβερνήσεις ώστε να ασχοληθούν σοβαρά με τη μείωση της φτώχειας. Δεν είναι μόνο το ότι τα χρήματα που διαθέτουν δεν είναι αρκετά. Είναι ότι πολλές φορές μπορεί να καταλήξουν σε λάθος χέρια, στις μεγάλες εταιρείες γεωργικών βοηθημάτων για παράδειγμα και όχι στους μικροκαλλιεργητές και στις γυναίκες. Χρειάζεται ακόμη να αλλάξουν κατεύθυνση οι πολιτικές: να διευκολυνθεί η πρόσβαση στις αγορές για τα προϊόντα των πιο φτωχών, που θα τους βοηθήσει να χρηματοδοτήσουν τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξή τους αλλά και να τους δοθεί η ευκαιρία να συμμετέχουν εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις που τους αφορούν. Δεν μπορεί να υπάρχουν πάνω από 180 χώρες στον κόσμο και τις αποφάσεις να τις παίρνουν συμβούλια των 8 ή 20 ισχυρότερων. Νομίζω ότι θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο οικονομικό συμβούλιο υπό την εποπτεία του ΟΗΕ που να εγγυάται την αντιπροσώπευση στις οικονομικές αποφάσεις που λαμβάνονται. Ακόμη, θα μπορούσε να εφαρμοστεί μια νομοθεσία που θα εμποδίζει την τεράστια εκροή κεφαλαίων χάρη στη φοροδιαφυγή και να βρεθούν τρόποι διαχείρισης του δυσβάσταχτου χρέους αυτών των χωρών». Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Η κ. Σάλιβαν μας εγκαλεί. «Επιπλέον, υπάρχει κάτι που μπορείτε κι εσείς να κάνετε: να πιέσετε την κυβέρνησή σας να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, καθώς από το 0,7% του εισοδήματος που οφείλει να συνεισφέρει σε βοήθεια η Ελλάδα, δίνει μόνο το 0,2%».
Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου